Rycerstwo polskie dawnym zwyczajem zwoływane było przez książąt na zjazdy zwane sejmami. W końcu XV w (1493 r.) za króla Jana I Olbrachta ustaliły się zasady składu sejmu krajowego, który składał się z Króla i Senatu (czyli rady królewskiej) i Izby Poselskiej. W tej ostatniej zasiadali przedstawiciele szlachty, wybierani na sejmikach ziemskich oraz reprezentanci kilku najbogatszych miast. Był to jeden z najstarszych parlamentów europejskich.
Począwszy od Króla Ludwika Węgierskiego (przywilej koszycki 1374) kolejni władcy zdobywali sobie poparcie szlachty specjalnymi przywilejami. Szczególnie ważne były przywileje podatkowe oraz słynne prawo z 1432 r. “Neminem captivabimus nisi jure victim”, wyprzedzające o 256 lat angielski “Habeas Corpus Act”. Dzięki uzyskanym przywilejom politycznym władza królewska uległa osłabieniu. Kulminacją tego procesu była Konstytucja “Nihil Novi” (1505), zakazująca monarsze podejmowania ważnych decyzji bez zgody Sejmu.