W połowie wieku X panująca wśród Polan dynastia Piastów związała się z chrześcijaństwem. Choć kontakty ze światem chrześcijańskim istniały już wcześniej (Wiślanie), dopiero książę polański Mieszko postanowił uczynić z tej religii czynnik podnoszący prestiż państwa i władcy nie tylko w stosunkach wewnętrznych (religia wspólna dla wszystkich podległych mu plemion, pozycja władcy jako “pomazańca”), ale także międzynarodowych (włączenie w ten sposób Polski w krąg państw cywilizowanych, powstrzymanie niemieckiej “chrystianizacji Słowian”). W roku 966 Mieszko przyjął chrzest i od tej daty przyjęło się uznawać istnienie Polski jako chrześcijańskiego, niezależnego, scentralizowanego państwa na wzór europejski.